פארוואס איך פרעג

א וויכטיגע נקודה אין סאציאלן לעבן איז צו פארשטיין ווען מ’מעג שווייגן, ווען מ’דארף שווייגן, און ווען מ’טאר נישט שווייגן.

צום פארשטיין וואס איך מיין לאמיר זיך באציען צו פארשידענע עפיזאדן וואס וועלן ווארפן א שטיקל ליכט אויף די נושא.

ווען איינער קומט צו אייך און גריסט אייך העפליך, און גלייך דערנאך גיט ער א ווארף אריין א גאר נייגעריגן “וואס איז נייעס?” וואס איז די נאטורליכע רעאקציע?

אויב איז ער אייער מלוה ביי וועם איר האט געליגן געלט און דאס געלט איז נאך גע-בליבן “ליגן” ביי אייך. וועט איר ענטפערן אלעס ארום דעם חוב, ווי למשל, זארג נישט איך וועל מארגן האבן וכו’ מיט תירוצים שונים. איי דער איד האט געפרעגט וואס ס’איז נייעס? פארוואס ענטפערט איר שלא מן הענין?

אויב איז ער סתם א חבר וועם איר זעהט אפט, וועט איר ענטפערן: ב”ה, וואס זאגסטו? און ער וועט ענטפערן מיטן זעלבן און די שמועס איז געענדיגט! העי וואו לויפט איר? האט דער איד געוואלט הערן נייעס אדער נישט?

אויב מאכט זיך אמאל א יצמח פוהר-קענע וואס וועט יא ענטפערן געהעריג נייעס פונעם טאג, וועט איר זיך אינטערשמייכלען פון זיין בטלנות אז ער פארשטייט נישט אז דאס איז נאר אזא עמא דבר’דיגער שמועס סארט, און ס’מיינט נישט אז איך וויל יעצט שטיין און הערן נייעס.

וואס איז פשט פון דעם מציאות? ס’איז א דבר פשוט און גארנישט קיין חוצפה דער נישט ענטפערן ווייל יעדער ווייסט וואס דער וויל ווען ער פרעגט “וואס איז נייעס”!

***

ווען איימיצער פרעגט אייך: וויפיל אזייגער איז? וועט איר נישט צוריקפרעגן: פארוואס ווילט איר וויסן? אדער: איר האט נישט קיין זייגער? נאר איר וועט ענטפערן די זייגער אויב ווייסט איר און אויב נישט וועט איר ענטפערן: איך ווייס נישט.

אויב יענער וועט אייך פרעגן: איר האט אפשר א זייגער? וועט איר נישט צוריק פרעגן: יא! פארוואס? נאר איר וועט זאגן וויפיל אזייגער ס’איז. ווייל ס’איז פשוט אז דער איד האט נישט געפרעגט אויס נייגער צו איר האט א זייגערל.

אויב זאל זיך מאכן אז איינער זאל ענטפערן: יא! איך האב אפאר זייגערס, איינס מיט מיר, עטליכע אינדערהיים… און מסביר זיין פון וואו ער האט באקומען דעם זייגער. וועט איר אים אנקוקן ווי פון די לבנה געפאלן.

***

וואס איז פשט אין די אלע עפיזאדן? עס איז א דבר פשוט אז יעדע קשי’ שאלה, איבעיא, האט א אנגענומענעם סטאנדארד וויאזוי עס דארף געענטפערט ווערן אין פרידנסצייטן.

***

לענינינו: אמאל פרעגט איינער א קשי’ ווייל ער וויל וויסן! אמאל פרעגט ער ווייל ער וויל דו זאלסט וויסן וואס ער רעדט זיך איין ער ווייסט שוין! און אמאל פרעגט ער כדי איר זאלט אויך האבן שאלות.

דער פראבלעם ווערט ווען מ’מיינט אז יעדע שאלה מוז בעל כרחך האבן א תירוץ און אויב האב איך נישט דעם תירוץ איז די קשי’ א תיקו!

וויפיל מאל מאכט זיך אז איינער וועט אייך פרעגן איבער אלס און אלעמען נאר ווייל ער וויל ציען א שמועס, און פארדעם ציהט ער אייך די אדערן? דער מענטש האט א טבע אז ווען איינער פרעגט מוז ער ענטפערן, אויב נישט שפירט ער זיך דריט קלאסיג.

ווען פרעזידענט קענעדי האט געזאגט: פרעג נישט וואס דער לאנד קען טוהן פאר דיר, נאר וואס דו קענסט טוהן פארן לאנד! האט ער געזאגט אז מ’זאל ענטפערן אויך??? אדער איז ער געבליבן ביים פרעגן?

ווען ר’ לייבוש לעפקאוויטש ז”ל פלעגט פרעגן די באקאנטע “שטעלט זיך א שאלה” פראזע, האט ער געווארט אויף א תשובה? ניין ! ער האט ארויסגעברענגט א נקודה!

ווען איינער פרעגט אייך אין עניני אמונה, אין עניני דיעות, אויב איז ער שוין א איד פאר מער ווי דריי יאר אין א ציה, איז געוויינליך נישט דאס פלאץ צו ענטפערן, ווייל יענער וויל נישט קיין תשובה!

מ’דארף וויסן ווען צו נוצן קאפ! און ווען צו הייבן פוס!

והשם הטוב, ישלח בחסדו הרוב, דעת ותבונה עלינו וכל בית ישראל בקרוב. עדי ביאת גוא”צ בב”א.

טוט פעיסט – קאפפי פעיסט

איינמאל פאר אלעמאל אויסגראדן דעם חילוק אז מענטשן זאלן זיך מער נישט טועה זיין.

יא! וויפיל מאל מאכט זיך אז בטעות ווען איר ווילט זיך פוצן די ציין כאפט איר דעם ק\פ (קאפי פעיסט) אנשטאט די טוט פעיסט. אלזא לתועלת הרבים וועלמיר מפרסם זיין די גאר שטארקע צווישנשיידן.

ק”פ איז געוויינליך שווארץ אויף ווייס! ט”פ אסאך מאל ווייס אויף שווארץ . . .

ק”פ נוצט מען איבער דעם זעלבן נאכאמאל און נאכאמאל! ט”פ נאך איין מאל אין מויל נוצט מען עס מער נישט.

ט”פ איז געמאכט צו רייניגן! ק”פ צו פארשמירן.

ט”פ קומט אין א ווייכן טוב! ק”פ אין א הארטן סקרין.

ט”פ דארף א הכשר! ק”פ אויך???

ט”פ האט אמאל א גוטן נאכטעם! ק”פ זעלטן…

ט”פ ווען ס’נוצט זיך אויס ווארפט מען עס אוועק. ק”פ איינמאל אין באנוץ פארט עס ארום אן קיין קאנטראל.

ואידך פירושא זיל גמור.

וואס ווייסט דער גוי?

עס איז מיר נעכטן אויסגעקומען צו פארן מיט א קאלעגע ביי די ארבעט, א גוי. אינמיטן וועג זענען מיר דורכגעפארן וויליאמסבורג, בערך 7:00 ביינאכט.

פאר אונז האט זיך אפגעשטעלט א באס פון וואו עס זענען אראפגעקומען טייערע איידעלע בחור’לעך פון א יאר פערצן אדער פופצן מיט די תפילין אינטער די ארעמעס, און זיך אהיים געיאגט איידעלערהייט צו גיין זיך אויסרועהן לעבודת הבורא אויפן מארגנדיגן טאג.

דער גוי פרעגט מיך מיט וואונדער: זאג מיר נישט אז זיי קומען יעצט אהיים פון א גאנצן טאג לערנען!

האב איך אים פארשטייט זיך געזאגט אז יא! און איך האב מוסיף געווען אז זיי לערנען פון גאר פארטאגס ביז יעצט, און זיי שפילן נישט אינדערמיט אדער פארברענגען נישט קיין עקסטערע צייט נאר וואס מ’דארף צום קענען לערנען די הייליגע תורה.

גיבט ער זיך א גראד אויס און פרעגט מיך: וואס מיינסטו? וויפיל צייט פון טאג איז רעליגיעזע שטודיעס און וויפיל גייט פאר וואכעדיגע שטודיעס להבדיל ווי למשל מעטאמאטיקס און אנדערע וויכטיגע זאכן וואס יוגנטליכע דארפן לערנען.

זאג איך אים אז די גאנצע צייט גייט פאר לערנען די הייליגע תורה, ווייל אונז לערן מיר נישט כדי צו האבן פרנסה נאר כדי צו דינען דעם אייבערשטן.

קוקט ער מיך אן מיט צוויי אבטיח אויגן! איך פארשטיי נישט… די אלע וויליאמסבורגע ביזנעס לייט, (ער טוט אסאך געשעפטן מיטן היימישן ציבור) לערנען תורה ביז די חתונה און נאכדעם נאך אויך אפאר יאר? און ווען לערנען זיי זיך ביזנעס? אקאנאמיקס? וכו’?

זאג איך אים אז ביז די בר מצוה לערנט מען איין שעה א טאג די זאכן.

וואס זאל איך אייך זאגן, אזא מין פני תם אויף א גוי האב איך שוין לאנג נישט געזעהן. און ער זאגט מיר מסיח לפי תומו: עטס מוזט זיין זייער קלוג, איך וואלט קיינמאל נישט געקענט אנקומען צו וואס איך בין אנגעקומען ווען איך פארברענג נישט יארן לאנג אין די שטודיעס (ער האט זיך באצויגן צום פאקט אז ער מיט נאך אסאך ווימס’ער אידן זענען אין די זעלבע ביזנעס, וואס פאר אים האט דאס גענומען אזויפיהל מער)

איך בין נישט אריין אין גאר טיעפע שמועסן ווייל “וואס ווייסט א גוי?” אבער איך האב צוגעענדיגט דעם שמועס מיט א גוטן טעם אין מויל, נישט אז דער גוי איז מודה, נאר אז בעל כרחך יענה אמן און דער קידוש השם פון אונזער לעבנסשטייגער איז ב”ה להפליא. (פארשטייט זיך אז נאר ביי א גוי וואס איז אביסל ערוואקסן און געלערנט און קען טראכטן עכ”פ לויטן גויאישן גראדקייט)

איך בין שטאלץ צו זיין א חסידישער איד פון לאנג בעפאר, אבער עס איז א גוטע דערמאנונג ווען דער מלאך רע איז מודה בעל כרחו, אז מיר זענען ב”ה דער עם הנבחר.

מיין נייע ביזנעס ברענגט נישט קיין געלט.

האט איר שוין אמאל געהאט אזוינס, אז איר זענט אין א ביזנעס און איר ווייסט אפילו נישט דערפון?
הערט א מעשה, איך קום היינט אקעגן א קונטרס’ל (איך האב פארגעסן צו כאפן א בילד) מיט ארטיקלען פון איימיצן “זאלץוואסער” וואס פארקויפט זיך פאר $2.00 און עס האט אפילו אויף זיך די טעמפלעט התראה אז מ’טאר נישט נאכמאכן וכו’, דאס מיינט איינער האט עס לעגאל אפגעקויפט ערגעץ ביי א בריקן פארקויפער…
וואס טוט מען ערשט?
איך לויף צום פאסט קעסטל, ווייל איך זעה דאך מ’האט עס שוין פארקויפט, מיינט עס אז איך מאך שוין געלט! ניין?
נישטא קיין געלט!!! אפשר האבן זיי נישט מיין אדרעס פונקטליך?
איך בין דן לכף זכות, אז דער איבערפלוס פון ארבצייט נאכצוגיין קאסטומערס האט נאכנישט געלאזט צייט פארן ציילן דאס געלט.
ווייסט איינער דערפון? ביטע לאזט מיך וויסן! מיינע ארטיקלען זענען “בחנם” אין כסף” און אויב איינער וויל עס פארקויפן דארף ער מיר צו פרעגן רשות מיין איך… ניין?
אויב וויל ער עס סתם פארשפרייטן, כל הכבוד, און איך בין אים דאנקבאר, אבער נישט פאר קיין געלט.

דער פרייז פון א עצה

דרייט זיך א וועלט, און מ’כאפט גארנישט ווי זאכן ענדערן זיך מקצה לקצה אויסער די פאר קליינינגקייטן וואס טוישן זיך קיינמאל נישט.

יארן צוריק איז דער האנדל וואנדל געווען אזוי. רייכע האבן געהאנדלט מיט געלט, מיטעלע האבן אסאך געהאנדלט מיט טוישן חפצים פאר חפצים, און דער ארימאן נעבעך האט געהאנדלט מיט משכונות, פארמשכן’ט ביי יענקל’ן גענומען ביי ברוך’ן און אזוי ווייטער.

ווען טעכנעלאגיע האט פארפינסטערט די רואיגע וועלט, האט געקאסט א פארמעגן זיך צו ערלויבן די לוקסוס, אנגעהויבן ביים טעלעפאן געגאנגען צום אויטאמאביל און אזוי ווייטער.

ביז ס’איז אריין אין שוסטער מארק, און היינט קען מען שוין נישט איינטוישן קיין חפצים, דער גרעסטער קבצן דארף האבן פיקוח נפש’דיג וויכטיג אלעס פונעם נייעסטן מאדעל, פשוט ווייל מ’האט אים געזאגט אז “ביליג איז טייער” און ער גלייבט.

א טעלעפאן קאל וואס האט אמאל געפאדערט א קוואדערל א מינוט אדער מער, קריגט מען היינט אין א באגאזש מיט פארשידענע אפציעס בחנם אזש עס לוינט זיך נישט עס איבערצולאזן ביים סוחר.

גאנצע וועבזייטלעך און בראשורן זענען רויט קאלירט “בחנם” צו כאפן דעם אויג און דער פארכאפטער וואנדערער זאל קויפן דעם חפץ אדער סערוויס פאר “אומזיסט”.

דער קאנסומער איז אבער אויך קלוגער געווארן און ווייסט שוין אז בחנם קריגט מען כינים, האבן די יושבי ראש אויסגעפינען א געדאנק און מיטן קראנקן אויסרייד פון פרסום און מודעה קען מען שוין טאקע קריגן אלעס בחנם, נאר כדי צו ברענגען אדווערטייזערס וכו’.

איז אבער אלס דא איין זאך וואס דער עולם ווארפט זיך דערמיט ממש בחנם אן קיין אויסזיכטן פאר קיין פראפיטן! און דאס איז: עצות!!!

איר הערט? עצות קענט איר קריגן בחנם אין כסף אן קיין שטריקלעך און שטיקלעך אטאטשירט! אויף אזוי ווייט אז איר דארפט אפילו נישט פרעגן! מ’וועט אייך געבן מער עצות ווי איר קענט באהאנדלען!

נו! איז דאך גוט! דאס הייסט אז אמאל ווען איך האב געדארפט אן עצה טובה האב איך זיך געמוזט ארויסלאזן זוכן א פראפעסאר אינעם ספעציפישן הינזיכט. היינט דארף איך נאר לאזן וויסן מיין נעקסט אין די רייע אין גראסערי אז איך בין אובד עצות און דער סופערמארקעט ווערט פארוואנדלט אין א ביבליאטעק מיט עצות.

יא יעדע זאך האט זיך די שווערערע חלקים, ווי למשל ווען איך באקום עצות פון היימלאזע, וויאזוי צו דעקארירן א היים. אדער פון בלינדע, וואס עס זעהט אויס שיין. און פון טויבע, וועלכער זינגער איז היינט א שטערן. וכהנה. אבער דאס איז די פרייז פון די אומזיסטע סערוויס.

האב איך אלס ליעב זיך אונטערצוהערן עצות פון מענטשן אויף די אנדערע זייט מטבע, און זיך משתעשע זיין מיט א געלעכטערל. נעבעך א ביטער געלעכטער.

איך הער וויאזוי בחור’לעך שמועסן איבער זייערע מגידי שיעור, און האבן ארויס פונטקליך וואס פארא סארט זיטן די מגידי שיעור פארמאגן, און וואס די מגידי שיעור העטן ווען געדארפט טוהן אין די אדער יענע סיטואציע.

איך הער ווי אינגעלייטלעך וואס אויב פרעגט איר זיי דעם סאושעל סעקיוריטי נומער זייערן, רופן זיי אהיים פרעגן די בני בית. אבער זיי געבן עצות און פלענער פארן סטאק מארקעט.

איך הער ווי טראק דרייווער’ס מיט מאשין טרייבערס שמועסן דורך וועלכע פון די רבנים ס’איז באמת א ירא שמים, און ווער עס מאכט זיך נאר. דאס שענסטע איז נאך ווען דער פארגרעבסטער פון די חברי’ פארציהט דעם שטערן און פארברייטערט די נאז לעכער און מורמלט ארויס דעם אלעמען באקאנטן: איך פארטראג נישט דעם בלאף!

איר וועט עס אפשר מער פארשטיין ווען איר קומט אין מקוה און איר זעהט די זקני העם דורכשמועסן א שטיקל צייטונג, מיט די נייעסן וואס זיי האבן געלעזט די פארגאנגענע וואך און געבליבן אינדערמיט ווארטנדיג פארן נעקסטן וואך צייטונג צו וויסן די ענדע פון די מעשה, און איר שמייכלט זיך אונטער. הע! קול מבשר האט שוין געמאלדן די מעשה אנהייב וואך און זיי רעדן נאך דערפון.

קומט אמאל אויס צו הערן א שמועס אין חינוך, וויאזוי אונזערע מבינים וועלכע פארשטייען אלס און אלעס שמועסן אויס דעם געדאנקן גאנג פון א בחור’ל און וואס ער האט יא אדער נישט ליב און וואב ער פארטראגט אדער פארטראגט נישט, ועוד.

און אמאל אינמיטן א העפטיגן שמועס ווען דער יחיד מומחה וואס רעדט די העכסטע באמערקט אז א מחנך שטייט אין די זייט און שמייכלט זיך אינטער פון זיין מבינות, וועט ער אזוי אומשולדיג געבן א פארווארף דעם קעפל צו די זייט און זאגן; איך פרעג נאר! פארשטייסט, איך טוה נישט אין די זאכן!

דאס איז דער מציאות היינט, אז אויב דארף מען עצות גייט מען צו גוגל, און אויב דארף מען נישט באקומט מען עס פון אלע חכמי כעלעם מיט מיינונגען אויף יעדע זאך.

נו! וואס איז די פראבלעם? דאס פרעגט איר? די פראבלעם איז אמאל סתם אזוי אז ס’איז נערווירענד, אבער אמאל איז עס נאך ערגער ווען א יאצמעך’ל נעמט זיך געבן עצות און זאגן מיינונגען און נישט מער און נישט ווייניגער, דער עולם שפירט פאר וויכטיג צו ענטפערן, צו טענה’ן, צו דעבאטירן.

איר וועט הערן מענטשן רעדן: איך גלייב! איך מיין! איך שפיר! מיין מיינונג איז! וכו’ און ווייל יענער זאגט אז דאס איז זיין מיינונג איז עס שוין א מיינונג און מ’דעבאטירט שוין.

אפשר ווייזט איר מיר פון וואו אייער עקספערטיז אין די נושא נעמט זיך?

אבער ווען די מענטשן וואס האבן ערפארונג און לייסנס צו רעדן אין א ספעציפישן נושא, וועט מין זיי אפפרעגן און די קליינע קעפ וועלן זיך אמאל אויסדרוקן: וואס ווייסט ער? ווייל ער טוט דאס אדער דאס, מיינט ער ער ווייסט שוין אלעס???

און דו מיין פריינט! פון וואו ווייסטו?

דאס איז די פרייז פאר אומזיסטע עצות!

ווי זאגט דער חכם: בחנם קריגט מען כינים! און כינים איז קיין עצות נישט!!!

מיין נסיעה’לע (חלק א’)

עס קומט מיר אויס אסאך צו פארן פון שטאט צו שטאט אין אמעריקע, און אמאל דארף מען א פליגער דערצו, בין איך נישט אויסגעהיטן פון די “עירפארט און פליגער קאדאטשקע” וואס מ’דארף אלס דורכגיין ווען מ’דארף פליען.

אלזא בין איך יעצט אין א עירפארט אין ניו יארק ווארטענדיג אויף א פליגער מיך צו פירן בעז”ה צום דעסטינאציע וואו עס איז אנגעשריבן אז איך דארף היינט פאר געשעפטן אהין פארן (נישט פאר געלט! פאר געשעפטן!)

האב איך זיך בארעכנט אז עס איז נישט מער ווי יושר מיטצוטיילן א טאגבוך פון די נסיעה כאטש ס’איז נאר דאמעסטיק אבער פארט א נסיעה מיט א פליגער איז אלס אינטערסאנט צו באטראכטן פון א רייזנדערס בליק.

היינט פאר איך מיט דזשעט-בלו די פיאנירן פון קאמיוניזם אין פליגער ביזנעס. יא יא זיי האבן די ערשטע איינגעפירט גלייכבארעכטיגונג פאר ארים און רייך צו גלייך. זיי האבן אויסגעריסן דעם איינגעווארצלטן אמעריקאנעם שטאלץ פון פוירסט קלעסס און איינגעפלאנצט איקוואלעטי פאר אלל.

די מעלה באמת איז מער דאס אז יענער זיצט “אויך נישט” אין פוירסט קלעס! עס מאכט דעם טיפישן אמעריקאנער צופרידן. אבער איך מוז מודה זיין אז זיי האבן מער פלאץ פאר די פוס ווי סיי וועלכע געוויינליכע עירליין. אקעי צוריק צום נושא.

איך קום אן צום עירפארט און ווי א חכם פרינט איך שוין דעם בארדינג פעסס פון בעפאר נישט צו דארפן שטיין לאנג אין די רייע פאר די רייע פון אלע רייעס. און איך זינג מיך אינטער “איד איד וואו איז דיין באארדינג פעסס” אלע וויילע זוכנדיג צווישן מיינע הויפענעס מיט טאשן און טאשקעס. פונקט מאך איך א חשבון אז אויב פארקויף איך יעדע טאש וואס איך האב און נוץ ווי א גייענדע אפיס נאר פאר 5 דאללער א שטיקל קען איך קויפן א נייעם אנצוג…

איך שטיי שוין ביי די רייע וואו מ’טשעקט איין און מ’טשעקט דיך אויס! און דער גרא”ף של ריי”ע רופט אויס רולס און רעגולעישאןס וואס מ’מעג יא אדער נישט מיטנעמען. דאס מערסטע געפעלט מיר אז מ’דארף נאר אויסטוהן די שיך! איך האב געמיינט אז היינטיגע צייטן האלט מען שוין ווייטער.

איך פרוביר אלס אויסצוליידיגן די טאשן עד כלות. איך זוך נישט עקסטערע עטטענטשאן. אבער עס געלונגט מיר זעלטן. וועל מיר זעהן וויאזוי עס וועט זיין היינט.

איך בין בשלום אריבער די עקסרעי מאשין, איך פרעג דעם דאקטאר צו ער זעהן עפעס אין מיר וואס דארף מיך באזארגן. ער שמייכלט און זאגט אז ער זוכט נאר וואס איך האב פון אינדרויסן, גיי ווייס! וואס קען איך האבן אינטערן קאפל וואס אים אינטערסירט דארט???

איך גיי געמיטליך אריבער און פלוצלינג… א שטאב מיט חברה פון די טי עס עי באגלייטן מיך איינער מיט מיין טלית בייטל און א צווייטער מיט מיין קליינעם טאשקע. וואס גייט פאר?

סיר קען יו פליז קאם טו די סייד? איך מאך זיך ווי איך האב נישט מורא, אבער אינעווייניג פרוביר איך זיך צו דערמאנען אויב איך האב נישט געטוהן א טובה פאר איינעם צו ברענגען אנטיק ספרים???

זיי נעמען ארויס פונעם טלית בייטל א פארגעסענעם פלעשל וואסער וואס איז אומלעגאל אריבער צו טראגן די גרעניצן פשוט ווייל מ’האט מורא אז א איבערפלוס פון וואסער וועט מאכן א פארפלייצונג… נאר נארמאל.
און פון מיין טאשקע גנב’נען זיי ארויס די ציין פוץ וועלכע איז גרעסער ווי די ערלויבטע סייז. זיי פרעגן מיך מיט הכנעה צו זיי קענען עס גנב’נען פאר קיפס? איך זאג זיי: איר זעהט? ווען איר בעט שיין קענט איר האבן אויך א פעקל קוקי’ס. זיי האבן נישט געדארפט. בין איך געגאנגען ווייטער און איבערגעלאזט די וואסער און ציין פוץ ביי די גאווערמענט וועלכע וועט עס שוין פאר’אקשענען’ פאר איינעם.

אנקומענדיג צום “געיט”. ס’הייסט א געיט פשוט ווייל … אה איך ווייס נישט פארוואס! איך זעץ מיך אוועק אין א ווינקל און נעם אפיר דעם באהאלטענעם אפיק-מן די פרשת המן פאפירן און איך פאנג אן זאגן מיט כוונה שניים מקרא ואחד תרגום. און דא ווערט מיין נסיעה”לע ווערד דאס געלט, ווען א אידל מיט א קליין קאפעלע פרעגט מיך צי ער קען זיך זעצן נעבן מיר. זעהט אויס ער האט געמיינט אז איך בין דא דער לענד(סלאם)לארד. פארשטייט זיך אז איך האב צוגעשאקלט אויף “זיכער”.

ער קוקט אריין אין מיינע פאפירן און מאכט זיך ווי ער קוקט אין זיין טעלפאן. וואס גייט מיך אן? ער קען זיך נישט איינהאלטן אוןרופט זיך אן אין א באקוועמען וויליאמסבורגן אידיש צו מיר: דארפסט תרגום? איך קען דיר שיקן א אימעיל דערמיט! איך ווייז אים אז איך האב תרגום און זאג ווייטער.

איך ענדיג זאגן די פרשה, באגריס איך מיין שכן וועלכער איז אין די מיטעלע פופציגער יארן מיט א ברייטן שלום עליכם און באקען זיך נענטער מיט אים.

ער פרעגט מיך צו איך האב שוין געהערט פונעם שייגאץ …. און איך זאג אז נישט, זאגט ער מיר אז ער איז דאס דער שייגעץ.

איך מאך זיך רואיג כאטש אין הארצן זיד מיר דאס בלוט פאר רחמנות אויף זיין אידישע היימישע משפחה און אויף זיין נשמה. איך פיר ווייטער א שמועס מיט אים. און דא פארן מיר אריין אין מילדע ויכוחים קודם איבער אידן בכלל און דערנאך אביסל איבער די חילוקים פון סאטמאר און חב”ד. עס איז געווען זייער א געלונגענע שמועס (נישט אז איך האב עפעס אויפגעטוהן ביזדערווייל, אבער ער וויל מיט מיר האלטן קשר, וועל איך פרובירן צוביסלעך משפיע צו זיין אויף אים בעז”ה)

יא פונקט ווי אלע זענען זיינע עלטערן שולדיג פאר זיינע חילולי שבת און זיינע קינדער זענען שולדיג פאר זיין שוידערליכע מיזערי אין וואס ער לעבט איינזאם און צובראכן ווי א שארבן.

איך האב אין אים אסאך אריינגערעדט און ער האט פיל טרערן פארגאסן בשעת מעשה נעבעך. זאל זיך דער אויבערשטער מרחם זיין אויף אים. (איך האף אמאל אפצושרייבן א ארטיקל מער אין דעטאלן איבער דעם מהלך הויכוח מיט אים און מיט אנדערע וואס איז מיר שוין אויסגעקומען צו אויפטוהן ב”ה אויף אזוינע פלעצער).

זאלן מיר די טראנספארטעישאן סעקיוריטי עדמיניסטרעישאן מוחל זיין אבער איך בין זיכער אז זיי האבן א ספיעקער אין גיהנם אויך ווייל צו נערווירן די מענטשהייט זענען זיי פערפעקט. די אלע אויסרופערייען מיט נארישע זיכערהייט לאזונגען אלעס כדי מ’זאל זיי נישט קענען קלאגן אז מ’האט נישט געטוהן גענוג.

פאנגט זיך אן די מערכה פון ארויף גיין אויפן פליגער! מ’רופט אויס ווער ס’קען שוין גיין און ווער נישט! איינער נעבן מיר א אלטער גויאץ קוקט יעדעס מאל אויף זיין בארדינג פעס ווי איינער וואס וויל זעהן צו ס’האט זיך געטוישט זיין זיץ פון אפאר מינוט צוריק. דער קען נישט באשלוסן זעהט אויס צו די טיקעט נומער איז זיין זיץ נאמער.

הארט פאר מיר קומט אן א אינדיאנע ספאנישע איטאליענישע רוסישע משפחה מיט פיר קינדער און זיי האבן פראבלעמען מיט די זיצן וואס מ’האט זיי צוגעטיילט, און די גאנצע בארדעראציע שטעלט זיך אפ און ס’גייען קולות ביזן הימל. (איך וואונדער מיך וואס מ’וואלט געזאגט ווען א חסיד שטעלט אפ די בארדינג אפילו נאר מיט שטילע באנעמונג…. אוממענטשן)

איך בין שוין אויף די האללוועי צום פליגער און מ’מארשירט אריין און ווארט ווילאנג איינער איז מסדר זיינע פעקלעך אינעם אווערטאפ בין. יענער האט טאקע נישט קיין סאך געלט זעהט אויס, אבער צייט האט ער גענוג צו מיטטיילן מיט אלע צייטבאדערפיגע. דער פאררעכט זיך די מכנסיים און מיט א רואיגקייט שטייענדיג אין די מיטן גרייט ער זיך אן זיין חזיר סענדוויטש (ווייטער טראכט איך וואס וואלט געווען ווען ער איז ח”ו א חסיד…)

איך זעץ זיך אוועק אויף מיין זיץ וועלכע איז איינס פון דריי ביי די עק ביים דורכגאנג, און ווארט צו זעהן ווער מיינע שכנים וועלן זיין די קומענדיגע פאר שעה.

א שווארצער קומט אן מיט זיינע פעקלעך! אה נישט פעקלעך! נאר א גרויסן כלי צו הערן זיינע מוזיק. גיי ווייס פארוואס די שווארצע האבן קיינמאל נישט קיין פעקלעך צו שלעפן נאר א עמפיטרי אדער א אנדערע פינק קאלירטע מאשינקע.

איך מאך אים פלאץ, ער מאכט מיך פלאצן, אבער ענדליך זיצן מיר שוין ביידע. און והנה און אט קומט אן דער דריטער. אקעי יעדער ארויס פון סיעט און דער דריטער שפאצירט אריין מיט גרויס כבוד און פאראד.

די אינטערסאנטע זאך וואס איך זעה אלס אין אזוינע מצבים און האט מיך געברענגט צו לאכן יעצט אויך, איז די פאלשע דיפלאמאטישע מענטשליכע אמעריקאניזם וואס גרוילט ביים הארצן.

דאס פאלשע שמייכל! דאס פאלשע העפליכקייט! מיט טויטע קללות אויפן צונג איז אזוי שרעקליך עקלדיג אז עס זינגט זיך אינטער ברוך שלא עשני גוי.

די באדינערס אויפן פליגער מאכן זייער פרעזענטאציע וואס איז מער ווי די “פליגער הימנע” און די ריכטיגע אפטייטש פון רעדן צו די וואנט. און דער פילאט רופט אויס אז ס’איז דא א שטיקל פארשפעטיגונג!

(פארזעצונג קומט אי”ה)

וואס זאגט דער גוי?

טאטי! טאטי! איינער האט געזאגט א מיאוסע ווארט…

אוי וויי! ווער? מ’טאר דאך נישט…

עפעס א גוי, דא אויפן קארנער!

אה! קינד מיינס. קוק נישט אהין, און הער דיך נישט צו. דערפאר ביזטו דאך א איד…

***

א שרעקליכע טראגעדיע וואס דער שפראך איז צו ארים צו באשרייבן האט פאסירט ביי אונזער היימישן עולם, מיט א רציחה איבער א באליבטן אינגערמאן וואס איז באקאנט געווען מיט זיין צדקה וחסד, און אפילו אן זיינע מצות ומעשים טובים, אן זיין רעזומעי אין חסד, איז ער א טאטע פאר 8 קינדערלעך געווען, און מאן פאר א נארוואס געווארענע אלמנה. אזוי טראגיש! אידן נעמען זיך אינטער גוטע קבלות לעילו נשמתו כדרכם בתורה, און מ’בעט דעם אייבערשטן אז ווייטער זאלן מיר נישט ח”ו געפרואווט ווערן מיט אזוינע שרעקליכע נסיונות.

קומט אריין דער אלעמען באקאנטער שווארצער מלאך דער משחית, און ווי נאר ער זעהט א געוויסע ערנסטקייט אויף זיינע אנגעלאקערטע אידעלעך, זוכט ער כל מיני טצדקים זיי צו מטשטש זיין און פארדרייען דעם קאפ פונעם עיקר, און אלעס נאר כדי זיי זאלן נישט האבן דעם ריכטיגן דעת צו באטראכטן מיט א אידישן בליק דעם גאנצן עפיזאד.

ער זעצט זיך אריין אין די קעמערלעך פון די שמוציגע ניו יארק פאוסט ווי ער האט עמטליך א שטאב מיט ארבייטער’ס וועלכע טוען וואס ער הייסט אן קיין צוויי מאל הייסן, און ער הייסט אז דאס מאל זאל מען שרייבן עפעס שמוציגער ווי געוויינליך.

ער ווייסט אז זיינע אנדערע קאמאנדירן ווי טוויטער פעיסבוק און אלע אנדערע אינטערנעט זייטלעך וועלן אים פולקאם דעקן, און ער ווייסט אז ער האט גענוג קאנדידאטן וואס זאלן ארום פירן דעם שמוץ אז ס’זאל קלעבן אויף אלע זייטן פונעם אידישן פאלק ליידער…

***

לאמיר פארשטיין וואס דא קומט פאר!

יארן צוריק ווען עס האט זיך נאר אפגעשפילט סיי וועלכע פרשה ביי אידן, צו איז עס געווען א פרייליכע געשעעניש, אדער ח”ו א טראגעדיע, איז אלס געווען ביי אידן א צוזאמענארבייט סיי אין די שמחה און סיי ח”ו דאס פארקערטע. מ’האט זיך אלעמאל געשפירט איינער דעם צווייטן, פונקט ווי היינט, און נאך מער.

איין זאך אבער איז נישט געווען! די פאר אידן וואס פלעגן ברענגען די נייעס אין ביהמ”ד און מ’האט זיי עמטליך גערופן די מקוה נייעס אגענטור, זיי האבן נישט געקענט ברענגען א גויאישן צייטונג, נאר געקענט נאכזאגן בערך וואס זיי האבן געהערט אדער געלייענט, און דער עולם איז געשטאנען אין די זייט און געקעמט די בערד, און אדער מיט געשאקלט מיט ווייטאג, אדער מיטגעשמייכלט פון די צימעס. און ווען מ’איז ארויס זאגן ברכת התורה האט מען פארגעסן פונעם שמועס, און דער טאג האט זיך אנגעהויבן צו פירן ווייטער ווי א אידישער טאג.

פאסירט האט אבער אז דער שטן האט אריינגעלייגט זיינע כוחות אין טעכנעלאגיע, און היינט איז יעדער א אלסווייסער, און אלע קומען אין מקוה אלס די רעדנער’ס נאר די פאר צוריקגעבליבענע כולל אינגעלייט וואס האבן טעלעפאן אן טעקסט דארפן זיך נעבעך צוהערן צו די געשרייען פון אלע ווייסערס.

עס איז טראגיקאמיש אבער איך האב געקוקט לעצטנס וויאזוי א נייעס שמועס זעהט אויס, און איך האב געלאכט צו מיר אליינס אזש ביז איך האב אויסגעזעהן ווי א פון זינען גערירטער ל”ע.

שטייען 12 מענטשן און שמועסן. יעדער ציהלט צום לעצטן פון די פארקערטע ריכטונג (א שאדע איך בין נישט קיין גוטער גראפיקער, איך וואלט אייך געמאלן א בילד פון וואס איך רעד… וועל מיר דאס לאזן פאר די עקספערטן) למשל אויב שטייט מען אין א קרייז וועט יעדער רעדן צו דעם וואס שטייט די ווייטסטע פון אים, און שרייען גענוג הויך, און מיט א אונטער בליק קוקן ווער נאך עס הערט וואס ער זאגט.

אלע רעדן אין די זעלבע צייט (ווי ביי די נשים זאלן זיין געזונט) און קיינער הערט נישט דעם צווייטן.

נאר איינער שטייט גראד אינמיטן די גרופע, און ער מאכט מיט די הענט ווי א קאארדינעטער.

אהא איך הער וואס דו זאגסט..

איין מינוט… וואס זאגסטו? לאז איין מינוט איך קום שוין צוריק.

ווארט איך האב נישט געהערט דיין לעצטע סטעיטמענט.. אהא מיינסט צו זאגן אזוי?

און אזוי שטייט יעדער און פרובירט צו באקומען די אכטונג פון דעם אומגליקליכן אינגערמאן אינדערמיט.

און מה טובו? פארוואס וויל יעדער נאר אז ער זאל הערן?

ווייל ער איז דער איינציגער וואס ווייסט אפשר נאך נישט! ווייל ער איז דער איינציגער וואס האט נישט קיין צוטריט צו די אלע כלים, און ער קען נאך זיין אינטערסירט דא צו הערן עפעס…

אזוי שטייען, גרופעס אין צווייען און אין דרייען, און טוען קייען, אלע אלטע בעבלערייען, און פרובירן צו פארדרייען, א קאפ אין צווייען.

איז אבער מיט דעם גאנצן חורבן מיטגעקומען נאך א פראבלעם וואס ממש נעמט ארויס דעם מענטש פון גלייכגעוויכט.

פלוצלינג זעהט ער וואס דער גוי שרייבט!

פלוצלינג איז ער קלאר באהאוונט מיטן עשו שונא ליעקב!

ביז היינט האט ער נאר געקענט די פוילישע גויטע וואס ארבעט ביי אים, און דעם שבת גוי פון ביהמ”ד, און דא אנטפלעקט זיך פאר אים א עשו במילואו… און ער פאנגט אן צו פארפירן…

***

מיינע טייערע ברודער. דער ניו יארק פאוסט מיט אלע אנדערע שונאי ישראל האבן נישט היינט אנגעהויבן, און עס האט אונז קיינמאל נישט אינטערסירט וואס זיי זאגן! עס האט אונז נישט אינטערסירט, און מיר ווייסן נאך היינט נישט וואס זיי האבן דעמאלס געזאגט אדער היינט געזאגט.

דאס אז דער גוי האט אונז נישט ליעב, איז אן אלטער כלל.

דאס אז מיר דארפן אלעס וויסן, און ענטפערן דערויף מיט שטותים והבלים איז גאר א נייער כלל.

דאס ערגסטע ווערט נאך ווען פלוצים ווערט דאס דער עיקר, און אלע פאליטיקאנטן כאפן זיך ארויף אויף דעם גרינגן וועג ארויס, און פאנגען אן צו נעמען זייער גרינגסטע מעטאד פון האלטן א מייק און פארפירן ברבים, און יעדער קלאטש, און אלעס פאטשט, און . . . . נאך אפאר וואוטס ביים נעקסטן עלעקשאן.

רבותי! איז דאס דא דער פראבלעם? מיר דארפן אז די פאליטיקאנטן זאלן פארדאמען דעם פאוסט? דעם וואס?… ווער איז דער פאוסט? וואס האבן זיי מיט אונז?

מיר דארפן תשובה טוהן! און די בעאמטע זאלן זיך אפגעבן מיט כאפן די פארברעכער, און דער פאוסט זאל ווייטער שרייבן וואס זיי ווילן…

דער פאוסט איז נישט מיין פראבלעם יעצט, און וועט נישט זיין מיין פראבלעם אין עתיד נאר טאמער איך וועל עס לייענען ח”ו.

לאמיר געדענקען אז אונז האט קיינמאל נישט אינטערסירט וואס דער גוי זאגט, און אודאי נישט וואס א נידריגער צייטונג פון די נידריגסטע פעלקער וועלכע ווערט נישט געליינט דורך אפילו גויים מיט א טראפ וועזן…

גענוג איז גענוג! צוריק צום עיקר…

וואס האט איר זיך אינטערגענומען היינט לעי”נ משולם מנחם בן ישראל? דאס איז וואס מ’פארלאנגט פון אונז און גארנישט מער.

א ציגעלע אינדערהיים אדער שניי אויפן גאס

איך פלעג אלס פרעגן די באבע זאל זיין געזונט, וויאזוי האט מען אינדערהיים זיך געספראוועט מיט די ווירטשאפט פון וואוינען צווישן די הינדאלעך מיט די ציגעלעך ווי בני בית. עס פלעגן אפילו זיין הונט און קעץ פאר זייער נאטורליכע אייגענשאפטן קעגן גנבים און מייז!און די קינדער זענען געוואקסן מיט זיי באנאזאם ווי גארנישט וואלט געווען.

די באבע פלעגט מסביר זיין אז מ’איז געווען געוואוינט אז אזוי באלאנגט עס, קינדער האבן נישט מורא געהאט ווייל באמת איז דאך נישטא וואס מורא צו האבן, און אזוי איז געווען משיח’ס צייטן אינדערהיים, איש וכבש יחדיו.

איך האב טעהאריש פארשטאנען וואס זי זאגט אבער איך האב נאך אלס געהאט ספיקות און נישט געוואלט משיג זיין וויאזוי זיי האבן זיך נישט געעקלט פון דעם מין בעל חי וועלכער גייט אומגעקליידעט שמוציג אן קיין בגדים און איז אוכל ועושה ווען עס שמעקט אים (און ווען דען נישט?).

אלנספאלס בין איך שוין געווארן עלטער אביסל און עס קומט מיר אויס צו זעהן א מין מאדנע פענאמענע ווען עס קומט צו אזא שיינע זאך ווי דער שניי!

יא! די שניי דערמאנט מיך פון די מעשה. פארוואס?

ווען איך בין קליין געווען האב איך אסאך שניי געזעהן, און מיט אסאך געשפילט, און געגליטשט לרוב. אבער דער שניי איז אלס געווען נאך א סארט וועטער, עס איז נאר געווען אינטערסאנט די ערשטע האלבע שעה ווילאנג ס’איז נישט שמוציג געווארן, דערנאך האט מען זיך געווייקט אין בלאטע מיט א שמייכל. ווען דער שניי האט זיך פארלאזט האט מען פארגעסן דערפון און געגאנגען ווייטער. אויף אזוי ווייט אז “די פאראיאריגער שניי” איז געווען א סימבאל פון א פארגעסענע זאך.

שטיי מיר יעצט אין א פרישן דור וואס נישט נאר מ’האט מורא פון ציגעלעך און קעלבעלעך נאר מ’ציטערט אימת מות פונעם שניי! מ’רעדט דערפון א גאנצע וואך בעפאר ער קומט אן, און א יאר צוויי נאכן פארלאזן זיך אין די אפלויפן סיסטעמען.

יעדער איז פארטוהן אין די בעסמאקעוועטע נייעס פונעם שניי! אבער אלמלא דאס אליינס החרשתי, וואס שטערט מיך די מערסטע איז די פחד און אנגסט ארום דעם שניי.

אוי געוואלד וויאזוי וועט מען גיין אין שוהל אריין? מענטשן קויפן עסן ווי עס קומט ווען א טארנעידא. מ’קוקט מיט מורא און מ’שפעקולירט אין דעם גרויסקייט פונעם שניי.

העי! מ’האט שוין געהערט אזוינס! וואס איז די בהלה? דער שניי קומט און גייט, און געגאנגען ווייטער.

יא איך ווייס אז איך בין דעמאלס קלענער געווען און געקוקט מיט א צווייטן בליק, אבער מיין טאטע און מיינע אנדערע באקאנטע וואס זענען יא עלטער געווען האבן קיינמאל פונעם שניי קיין עסק נישט געמאכט. מ’איז אויפגעשטאנען צופרי און געזעהן א שניי האט מען אויפגעוועקט די קינדער מיט איין שמחה אז היינט איז לעבעדיג עס שנייט! מ’האט אפיר גענומען די קליינע רויטע שאוולען און מ’האט געשאוולט.

איר פרעגט מיך? איך מיין אז אין 10 יאר ארום וועלן מיר שוין האבן שניי בונקערס (משיח זאל אודאי דא זיין פריער) ווי אונזערע געפיעשטע קינדערלעך און אייניקלעך וועלן זיך באהאלטן מיט ראדיא טראנסמיטערס און כלי זיין על כל צרה שלא תבוא ווען א שניי קומט, און נאך א שניי וועט זיין סעודות הודאה אין די ארמארי זאלן מיט קאמפיין’ס פאר צובראכענע אידן וואס האבן נעבעך דערשראקענערהייט געמוזט זיין אינדערהיים געשטראנדעט ווען דער שניי איז געקומען.

גיטס געלט פאר א ארימע משפחה וואס האט א פיצעלע בונקער מיט 10 קינדער אין שטוב. וואו זאלן די ארימע גיין ביי א שניי??? אזוי וועלן זיין פלאקאטן ביי א וועטער טויש.

טאטעס וועלן פארציילן פאר די קינדער וויאזוי אמאליגע צייטן פלעגט מען זיך אנטוהן א מאנטל און גיין לאנגע שטרעקעס אינעם שניי. די קינדער וועלן עס הערן מיט אפענע גאפט און מיט פארשטייפטע שטערן’ס ווי ס’וואלט געווען מסירות נפש ממש.

מ’וועט פארציילן וויאזוי קינדע פלעגן זיך אן קיין שום זעלבסט ווירדע שפילן מיטן הייקאלן שניי און די נעזעלעך פלעגן פאררויטלט ווערן. און די אייניקלעך אונזערע וועלן נאך האבן קאשמארן ביינאכט חלומ’דיג פון רויטע נעזער!

צו ווייסט איר קינדערלעך וואס מיר האבן אלס דורכגעמאכט, ווען קיין פארקינג האט מען נישט געטראפן וועגן די שניי אנגעלייגעכץ? און דער עוכר ישראל בלומבערג האט נישט אויפגעשארט די שניי הי”ד.

טאטי וואס מיינט פארקינג???

א אפקומעניש פאר זיך! איך וועל אייך נאך אמאל דערציילן באריכות. ס’נאך דעמאלס נישט געווען די אי-טשאפערס אויף יעדן דאך. אבער יעצט דארף שוין יעדער גיין שלאפן. א גוטע נאכט און אריין אין בעט! (וואס מיינט בעט? אקעי נישט יעצט…)

יא די דורות טראסקענען אן קיין שום פראפארץ. מענטשן שטארבן! לענדער הונגערן! פרנסות זענען שווער! און שניי איז די נייעס!

איר ווייסט אפשר די וועטער? אז נישט גייט ארויס און קוקט. איר קענט גאנץ שנעל אויסרעכענען צו ס’איז קאלט אדער ווארים …