די נייע דירה

(געשריבן פארן גליונות לש”ק פ’ בשלח)

עס רודערט זיך אין די משפחה, מ’האלט פארן שליסונג פון די נייע דירה, א גאר שיינער מלכות’דיגער וואוינונג, איינגערישט מיט אלע צוגעהערן, ווי עס פאסט זיך פארן טייערן פרייז וואס ווערט געצאלט.

דער בעה”ב איז פרייליך און אנגעצויגן באנאזאם, ער האפט אז דער מקח וועט אים געלונגען צום בעסטן, און ער וועט קענען אריינציען זיין פאמיליע אין די הערליכע דירה. ער מאכט זיכער אז אלע קלייניגקייטן ווערן אויסגעשמועסט פאר דער מקח ווערט פארענדיגט. מ’קוקט אויף אזוינע קליינע אומוויכטיגע דעטאלן וועלכע זעהן אויס גאר אומנויטיג אבער ביים שליסן א מקח וויל מען דאך זיכער מאכן אז עס וועט זיך נישט מאכן דער טאג וואס מ’וועט חרטה האבן אויף דעם גאנצן האראוואניע.

אט איז דער טאג מ’האלט ביים שליסן, עס קומען זיך צוזאם ביים טיש די אדוואקאטן, דער באנק, דער מוכר, דער קונה, מיט א הויפן פאפירן וועלכע דארפן ווערן אויסגעשריבן, און אונטערגעשריבן אזוי אז דער מקח זאל רעקארדירט ווערן ריכטיג.

יעדער איז פארטוהן אין די עסקים ווען פלוצלינג גיבט דער קונה א שפרינג אויף ווי א פון שלאנג געביסענער: וואס קומט דא פאר? ? ? מ’האט מיך אריינגענער’ט אין מקח, איך ציה זיך שוין ארויס, און איך גיי נישט ווייטער!

וואס גייט פאר? פרובירט דער מוכר צו פארשטיין. וואס האט דיך דערוועקט יעצט מיט אזוינע ספיקות?

דער קונה מאכט נישט קיין לאנגע שהיות און ווייזט אן אויפן סעיף אינעם קאנטראקט וואו עס שטייט קלאר אז מ’דארף אויך איינהאנדלען א “פארזיכערונגס – אינשורענס” פאר שווערע שאדן’ס אין די דירה, ביז אזויפיל ווי דער קאלאסאלער סומע פון די פולע פרייז וואס די דירה האט געקאסט. פארוואס דארף איך איינהאנדלען אינשורענס??? וואס באהאלט מען דא פון מיר?? איך האב געמיינט אז דאס הויז קומט מיט אלע פיטשיעווקעס, און מ’האט דאך מיר פארזיכערט אז די דירה איז שטארק, פעסט, און עס פעלט איר גארנישט, איך וועל קענען אין איר וואוינען פאר לאנגע יארן , און דא קומט די באנק און שוין ווייזט זי מיר אז מ’נער’ט מיך אריין און פארלאנגט שוין עקסטערע פארזיכערונג פאר די שאדנ’ס וועלכע זיי ערווארטן.

דער מוכר איז מסביר פאר אונזער תמימות’דיגן קונה. מיין טייערער פריינט, די דירה וואס איך פארקויף דיר איז א נייער און פראכטפולער דירה, דער באנק גיבט דיר א הלואה, ווייל זיי זענען צופרידן פון די אומשטענדן, אבער אויב במשך די יארן זאל זיך מאכן ח”ו סיי וועלכע אומפאראויסגערעכנטער אומגליק, ווער וועט צאלן פאר די באנק אירע שאדן, און פאר דיר דיינע שאדן? דערפאר מוז מען מאכן דעם פארזיכערונגס פלאן.

זאל די באנק באצאלן! פארשטייט נישט אונזער תמים. אויב איז דאס זייער פראבלעם פארוואס צאל איך?

דער אדוואקאט נעמט איבער, און איז מסביר, ווען די דירה ווערט דיינער, איז דאס דיין אחריות, דו דארפסט טון אלעס אויף דער וועלט ס’זאל קיין שאדנס נישט זיין, און ווען דו קומסט צום באנק בעטן א הלואה מוזטו זיין דער וואס גאראנטירט אז אלעס וועט דורכגיין כשורה, טראץ וואס ביים מקח דארף דיר דער מוכר גאראנטירן אז אלעס איז ווי אין קאנטראקט איז געשריבן, דאס איז אלס ביז ווען דו נעמסט איבער דאס בעלות. פארשטייט איר?

—

כל המחלה אשר שמתי במצרים לא אשים עליך כי אני ד’ רופאך.

לכאורה איז זייער שווער צו פארשטיין דער לשון, אויב וועט קיין מחלה נישט זיין, וואו קומט אריין דאס דאקטאריי? צו דארף מען דען היילן דעם געזונטן? עס וואלט זיך געפאסט דער לשון כי אני ד’ בוראך. אדער שומרך, נישט צולאזן דאס קראנקהייט בכלל.

הקב”ה זאגט פאר אידישע קינדער, מיינע טייערע קינדער איך גיב אייך געזונט, איך געב אייך לעבן, און איך געב אייך תענוג.

און ווען דער בעל כרחך אתה חי ליגט ביי אייך אין די האנט, און איר קענט מאכן ח”ו א שלעכטע בחירה אין לעבן, טוה איך אייך גאראנטירן איר האט אלס א וועג צוריק, כי אני ד’ רופאיך, אפי’ אויב האט איר ח”ו שאדן געמאכט, א אומגעהויערן שאדן וועלכע דער מענטשליכער פארשטאנד קען נישט אפי’ באגרייפן, געדענקט אז די פארזיכערונגס פאליסי ליגט ביי מיר אין די האנט, אני ד’ רופאיך, איר דארפט נאר וועלן, איר דארפט נאר בעטן, און איר דארפט נאר זיך מכניע זיין מקבל צו זיין מיין השפעה משמים.

יא איר זענט געזונט, איר קענט געניסן פון די הייליגע ברכה כל המחלה אשר שמתי במצרים לא אשים עליך, אבער וואס איז אויב ח”ו איר ווידערשפעניגט אין מיין רצון, און די תנאים צו די הייליגע ברכה ווערן נישט טייער געהאלטן, אלזא געדענקט אז “אני ד’ רופאיך” איר אליינס קענט טאקע נישט היילן, אבער איך דער גרויסער רופא קען יא. איר דארפט נאר וועלן מקבל זיין.

השי”ת זאל העלפן אלע אידן זאלן זיין געזונט און שטארק און מ’זאל מיר באנפין נהירין זוכה זיין צום גוא”צ בב”א.

גוט שבת

Show quoted text