האלט אייך רואיג, ר’ איד

דער דרייט זיך ארום אין ביהמ”ד און ווי א קוימען פון פארע בלאזט ער אויפברויז, קיינער האט נאך היינט מיט אים קיין ווארט נישט פארטוישט, אבער בליקן, דאס האט ער שוין פארטוישט מיט א האלבן שוהל אידן, דעם בליק וואס פארנעמט דעם אפעטיט פון גיין איין טריט נענטער צו א שמועס, אט די בליקן טיילט ער היינט אין גרויסן, און דער רוב ציבור פארשטייט דעם ווינק און פרובירן אוועק צו שטיין פון דעם סכנה’דיגן מצב.

עס זענען יא דא אזוינע וואס פארשטייען נישט דעם בליק, זיי גייען ווייטער נאך געלט, און זיי קימערן זיך בכלל נישט צו אונזער בעל בית’ל איז אנגעצויגן פאר א סיבה אדער סתם אזוי ווייל ער האט צו שנעל געטוישט די וועטער פון אונטער די דאכענע צום פרייען גאס, אבער זיי גייען ווייטער נאך געלט כאילו לא ידעו.

אונזער בעל דבר האט טענות פארשטייט זיך, און אסאך פון זיינע טענות זענען בארעכטיגטע, אבער די היינטיגע נערוועזיטעט איז פשוט א רוטין, ער קען נישט באהאנדלען אזויפיל אויפריכטיגע דרוק, ער איז א פארנומענער מענטש, ער האט אסאך אויפן קאפ, איר זעהט אביסל אויסגעפליקטע האר און א שמוציג הוטל, דאס איז אלעס נאר למראית עין, באמת אין דעם קאפ ווערט געפירט א וועלט.

ער האט א שטוב מיט קינדערלעך וואס אויב ער ברענגט נישט אהיים אפאר גראשן וועלן זיי נעבעך אויסגיין פאר הונגער. ער האט א בעה”ב אין דער ארבייט וואס האט אויך א שטוב מיט קינדערלעך וואס ער דארף אהיים ברענגען אביסל מער ווי די פאר גראשן אז זיי זאלן קענען געהעריג דורכלעבן דעם טאג.

ער דאוונט ביי אונז אין שוהל’עכל וואס איר שמש’ל האט אויך א שטוב מיט קינדערלעך וואס ווארטן אויף אפאר גראשן צו קענען א ברכה מאכן אויף א פריש ווייס ברייטל. און דער מקוה איד, ער דארף אויך אהיים טראגן אפאר גראשן צו דערקוויקן די בני בית מיט דאס ביסעלע וואס מ’ערלויבט זיך.

און אלעס פאלט אויף זיין פלייצע, ער וואלט געווען נאיוו און צוריקגעשטאנען אויב וואלט ער נישט געווען אנגעצויגן, עכ”פ איינמאל אדער צוויי מאל א וואך אומווייניגסטנס.

מה יאמרו הבריות? וואס וועט מען זאגן ווען מ’וועט זעהן אז א איד מיט אזוינע ברייטע פלייצעס און אזויפיל שטובער מיט קינדער וואס אלע ווארטן נאר אויף אים אז ער זאל געבן די פאר גראשן צו לייזן, קומט אריין אין ביהמ”ד און האט נישט אין בערזל קיין קאפיקע אייגנס, וויאזוי דרייט ער זיך ארום רואיג ווען די גאנצע וועלט דרייט זיך ווי א שלשלת ארום זיין קעפעלע?

דעריבער אין א איבערגעטראכטן מינוט איז אנגענומען געווארן איינשטימיג אז צוויי מאל א וואך איז דאס ווייניגסטע וואס ווייניגער פון דעם צו זיין אנגעצויגן איז פשוט נישט פינאנציעל אויסגעהאלטן, און איז ווייט פון מענטשליך.

עס איז געווען דער איינער טאג וואס האט אביסל געטוישט דעם סקעדזשול פון אנגעצויגנקייט, ווען איין טאג ווי להכעיס האט זיך דער טאג אנגעהויבן אויפן רעכטן פוס, און נישט סתם אזוי א טאג, עס איז געווען אין די סאמע אנגעצויגנסטע טאג “מאנטאג”, דער טאג וואס ליגט אויפן קאלענדער אלס א קלארער זמן פאר אנגעצויגנקייט, און דא שטייט זיך עס אויף א געוויסן מאנטאג און אלעס לייכט, אלעס לאכט, אלעס שמייכלט, די וועלט איז אויף זיין זייט היינט.

ער פרובירט אנצושטרענגען די גלידער, זעהן צו ער איז אפשר געלעמט ח”ו, אדער איז גאר היינט ערב שבת, און ער איז זיך טועה גאר?, וואס גייט דא פאר? אלעס זעהט אויס אזוי גלאטיג. אין בערזל ליגט די זעלבע אפגעריבענע קאפיקע, די קינדערלעך דארפן נאך אלס עסן, דער שמש, דער בעה”ב, קיינער איז נישט אומגעקומען איבער נאכט, און טראץ די אלע שוועריגקייטן שפירט ער עפעס א לייכטקייט אין די גלידער.

אומווילדיג דרייט ער זיך ארום אין ביהמ”ד גרייט פאר אלעם, ער ווארפט בליקן, אנדערע סארט בליקן, ער ווארט אויף א געלעגנהייט צו כאפן א זאפטיגן שמועס מיט איימיצן, ווי נישט איז דער עולם פארפאניקט, מ’שטייט ווייט פון אים, אבער ער ברויך היינט א גוטן שמועס ווי לופט צום לעבן, ער גרוסט די ארומיגע הילכיג און שמייכלדיג, דאס אויפגעבויטע חומה בצורה פון פארע און אומעט צערינט און צעגייט ווי עס וואלט קיינמאל נישט עקזיסטירט.

ר’ אידל, וואס האט פאסירט מיט אייך? וואס גייט פאר מיט אייער געוויסן? ווי לאזט מען א וועלט אויף הפקר און מ’דרייט זיך מיט א שמייכל? עס פאסט גאר נישט פאר אזא רעכטדענקענדער מענטש ווי אייך….

קיינער גייט אים דאס נישט זאגן, ווייל די ארומיגע טראגן דאך די זעלבע דאגות, זיי האבן אויך קינדער אין שטוב, זיי האבן אויך בעלי בתים, און זיי דאווענען אויך אין זעלבן ביהמ”ד, אבער זיי טראגן דורך דעם דרוק אן קיין עקסטערע קנייטשן אויפן שטערן.

ער קוקט זיך ארום און אין א רואיגע מינוט באמערקט ער א אינטערסאנטע אנעקדאט, די אלע אידן ארום אים טראגן די זעלבע פעקעלע דאגות, און זיי שמייכלען יא, זיי גריסן יא, זיי זענען ביי זיך געהעריג, און די קינדערלעך גייען נישט אויס פאר הונגער.

אפשר איז צייט צו טוישן דעם סקעדזשול…

מיין צניעות’דיגע באנק ביכעלע

איך האב אינדערהיים א באנק ביכעלע וואו איך האלט אלע חשבונות פון הוצאות און הכנסות, לאו דוקא דאס געלט וואס גייט אין באנק, נאר יעדעס דאללער וואס קומט אריין אדער גייט ארויס ווערט נאטירט אין דעם ביכעלע.

למשל פאר פסח, מיש איך אויף דעם באנק ביכל ביי פסח, און איך קוק וואס פאראיאר האבן די הוצאות פארלאנגט, און איך מאך א בערך’דיגן חשבון כפי המצב וויאזוי עס קען אויסקוקן היי יאר, און דערנאך מאכט מען א קורצן איבערזיכט צו זעהן צו מ’איז געפארן קיין מזרח אדער מערב. און מ’אנאלאזירט די סיבות. אמאל זענען די סיבות אזוינע וואס מ’קען איבערן יאר פארמיידן אדער מינימיזירן, און אמאל זענען די הוצאות אויפריכטיג געשטיגן און דער באנק ביכעלע באשטעטיגט נאר דעם פרישן מציאות מיט וואס מ’דארף לעבן.

עס איז דא אמאל ווען מיין באנק ביכעלע ווערט אזוי אויפגעברויזט אז ער נעמט זיך מאכן גרימאזן, און איך מוז מיט אים כאפן א ליבליכן שמועס עם נישט ארויסצושלעפן פון גלייך געוויכט, איך מוז אים קענען ענטפערן פארוואס אדער וויאזוי עס האבן זיך אנגעפירקלט דריי בלעטער הוצאות אויף עפעס וואס ער האט נאך נישט איינגעזעהן פאר וויכטיג.

וואס אן אמת איך האב פון אים ווייניג מורא, איך בין בעה”ב און אז איך וויל, וועל איך קאטשקענען מיטן רויטן פעדער וויפיל דאס הארץ גלוסט זיך, און אז ער איז נישט צופרידן זאל ער בעטן ביים דאווענען אין קומענדיגן גלגול מגולגל ווערן אין א שענערן באנק ביכל, (ער קען גיין צום גביר פון שטאט, אדער צום שלעפער וועלכער האט אויך א ריינעם באנק ביכל ווייל ער ליגט נאך אינעם פלעסטיק פון דאס ערשטע מאל ווען מ’האט באשלאסן מ’גייט האלטן חשבון)  אבער ס’דא אמאל ווען זיינע טענות קומען מיט ראיות און הוכחות, ווי אויך מיט עדים זוממין וועלכע פארלאנגען מ’זאל באצאלן די חובות וואס זאמלען זיך אן, וואס זיי קען איך שוין נישט סתם צומאכן און אריין לייגן אין הינטערשטן שופלאד, זיי קענען אלע מיינע טעלעפאן נומערן, און זיי ווייסן וואו איך וואוין, זיי זענען נישט גרייט סתם מיטצוגיין מיט מיינע שיקאנען. דאן דארף איך שוין יא זיך אראפזעצן און מסדר זיין א שיינעם סך הכל און אויפקומען מיט הארטע וואלוטע תירוצים.

געווען איז דאס אין יאר (הלואי איך ווייס וועלכע…) ווען איך בין צום ערשטן מאל געגאנגען אין די קאנטרי, ווען איך האב געמוזט נאכן סעזאן זיך אראפזעצן מיט מיין באנק ביכעלע און פארהאנדלען מיט אים א סטראטעגיע. ער האט געטענה’ט חי וקיים אז פאראיאר זומער האט מיר דאס לעבן געקאסט א נישטיגע 3 אלפים א חודש, און ער איז נישט דערביי צו דעקן פרישע 15 אלפים מיר נישט דיר נישט אן קיין געהעריגע שמועס און א פלאן פון פאראויס וויאזוי מ’גייט אים דעקן ער זאל נישט האבן בושות.

ווי איר זעהט שוין איז מיין באנק ביכעלע א צניעות’דיקע און איידעלע נשמה, גלייכט זייער צו זיין געדעקט, און וויל נישט זיין אויסגעשטעלט צו קיין בזיונות, איך קען נישט טון מער ווי אים מחנך זיין, און אויסלערנען אז אין די נייע “קאנטרי עפאכע” דארף מען זיין מער פריצות’דיג. איך קען נישט מער ווי אים פרובירן פארשטיין געבן אז די כללים פון פינאנץ גייען נישט אלס אן, גיי זיי אים מסביר אז צוויי חדשים א יאר זענען פלאס און מיינוס אומרעלעוואנט, און אז צוויי חדשים א יאר איז גרין און רויט דער זעלבער קאליר…

מיין באנק ביכעלע פרעגט מיך זייער קלאר: איך זעה דא אז דו צאהלסט רענט 2000 דאללער פאר די געוויינליכע דירה, און 4000 פאר עפעס א דירה אין פאלסבורג. מה פשט?

איך בין אים מסביר אז די 4000 דאללער איז נישט סתם אזוי א דירה, עס איז א “באנגעלוי”.

ער פארשטייט נישט, אבער מער פון אלעם פארשטייט ער נישט פארוואס צו דער זעלבער צייט האלט איך אויף 2 דירות? און אויב יא אזוי פארוואס האלט איך נישט ביידע דירות א גאנץ יאר?

גיי זיי מסביר פאר א באנק ביכעלע, סטייל.

דערנאך וויל ער וויסן וואס די פרישע הוצאות פון שכר לימוד איז?

יא יא באנק ביכעלע, דאס איז קעמפ געלט, אלזא לאמיר דיר מסביר זיין: ווייל מיר אלע גייען אין קאנטרי, דארפן אונזערע מוסדות מאכן קעמפס, אויב נישט וואלטן די איבערגעליבענע צוריקגעשטאנענע וואס גייען נישט אין קאנטרי, נישט געהאט קיין חדר, און דערפאר מוזן מיר די קאנטרי פארער צאלן סיי פאר קאנטרי, סיי פארן שטאט, סיי שכר לימוד, און סיי קעמפ געלט.

פארשטייט ער ווייטער נישט דער דום קאפ. איך פלאן אים ערנסט צו אויפזאגן פון בוכהאלטעריי, דער פארדרייט מיר שוין צופיל דעם קאפ.

נאך לאנגע הסברים, פאנגט ער אן צו באגרייפן אז ס’איז א מכת מדינה, וואס נישט די מדינה האקט, נאר מיר האקן זיך קאפ אליינס אין וואנט, אבער איין שאלה האט ער נאך:

אלעס ביז אהער פארשטיי איך, איך פארשטיי פארוואס דו האלטסט אויף ביידע דירות, איך פארשטיי פארוואס דו צאלסט עקסטער שכר לימוד, איך פארשטיי פארוואס ס’קאסט עקסטערע הונדערטער דאללארן דאס אנקומען די טראנסטפארטאטציע אהין און צוריק, און איך פארשטיי אז דו טוסט עס נאר פארן חינוך פון די קינדערלעך און פארן שלום בית. אבער איין זאך פארשטיי איך נאך אלס נישט: וויאזוי איז מעגליך אז עסן און שאפפינג קאסט דיך דרייפאכיג מער ווי א גאנץ יאר???

איך האב נישט געהאט קיין תירוץ בין איך געלאפן דאווענען מנחה.

עני העלפ???

— 
Credit ivelt Group