בס”ד
מיר זענען שוין אזוי געוואוינט אז מ’לעבט אין א וועלט פון דום און אומבאוועגליכקייט, אונזערע פליכטן ווערן געטון דורך אנדערע, און אונזערע פארלאנגען ווערן געמאלדן פון פרעמדע, מיר לעבן אין א וועלט וואס דאס עסן קאכט מיר א קעכער, דאס געבעקס דער בעקעריי, מיינע מיינונגען זאגן די פרעסע לייט און אזוי גערופענע פארטרעטער. אן אייגן מיינונג איז פארבאטן און אבסורד.
אונזערע קליידונג ווערן גענייט דורך כינעזער, אונזערע הייזער געבויט דורך מעקסיקאנער, און דאס איבעריגע ווערט באשאפן אין וויעטנאם.
צו די זעלבע צייט ווען איך פאל דורך איז אלס יענער שולדיג, אויב גליטש איך זיך אויס וועל איך קלאגן דעם ערד
אייגענטומער פון א פריוואטן בעה”ב און ארויף ביז די לאנדס באהערדע, ווען איך בריה זיך אפ פון די קאווע איז מיין פרעמדער קאווע מאכער שולדיג, און ווען איך שטיי אויף שפעט איז מיין זייגער נישט אין ארדענונג.
אין רוחניות ווען מיין קינד קען נישט די גמרא איז דער מלמד שולדיג, און ווען איך קום אן שפעט צום דאווענען איז ווייל מ’הייבט אן צו פריה, ווען איך מאך א טעות אין די ארבעט איז עס ווייל ס’איז נישטא קיין סופארט, ווען איך קראך דעם אויטא אין א פארענדען פאר מיר איז יענער געפארן צו שטייט.
יא, און דא קומט אריין דער נייער רוחניות’דיגער לעבנסשטייגער, ווען אמונה און בטחון איז אויך עפעס וואס אליינס קען איך נישט טוהן, תהלים זאגט מיר איין ארגעניזאציע, חצות לערנט מיר א צווייטע, עין הרע היט מיר א דריטע, און כיבוד אב ואם ווייס איך נאך נישט ווער ס’קען מיר העלפן איז עס אויף “האלט”.
און אזוי גייט דאס לעבן, און ווען עפעס איז אומגעוויינליך אדער אומבאקוועם, דארף שוין משיח קומען ווייל מ’לעבט אין א שלעכטן דור.
עס קומט נעבעך צום לאכן און צום וויינען ווען עס מאכט זיך אמאל א דורכפאל וואס דער מענטש האט נעבעך נישט אויף וועם אנצולייגן, עס איז היינט א ענין וואס פארגרעערט יעדע סארט ווייטאג פיהלפאכיג. א שטייגער ווען דער מאן פאלט אין שטוב ווען קיינער איז נישט דארט ווייל ער האט נישט באמערקט א טרעפל, און ער האט נישט אויף וועם צו שרייען, ער דרייט זיך ווי א ברויזנדער לייב, און קריצט מיט די ציין, אבער האט נישט אויף וועם זיך אויסצוגעבן.
איך אליינס בין אויף גארנישט שולדיג, איך בין געבוירן פולקאם אין בוכשטאבליכן זין, און קיינמאל נישט קיין אומרעכט געטוהן, פון וואו איך ווייס? ווייל איך טוה נישט גארנישט בכלל, אלזא וויאזוי איז שייך אומרעכט צו טוהן.
געווען אמאל א תקופה ווען א כעסן האט געשריגן, א גנב האט געגנב’ט, און א שלעגער האט געשלאגן. אין די היינטיגע וועלט, דרייט זיך דער כעסן מיט געמאכטע רואיגקייט, און דער גנב ווייזט ארויס אויסנאמליכע אויפריכטיגקייט, און דער שלעגער בייסט זיך די נעגל.
געווען אמאל אידן וואס מ’האט אויף זיי געקענט אנווייזן זייערע קענטעניסן, מ’האט געזעהן אין זייערע מעשים זייערע אויסערגעוויינליכע טאלאנטן. געקומען איז א תקופה ווען “טוהן” איז נישט אין ווערטער בוך, און א טאלאנט נוצן ווייזט אויף גאוה, אזש אז שרייבער’ס מוזן נוצן באהאלטענע נעמען נישט צו קומען אויסצוזעהן ווי א בעל גאוה…
מיט די אלע אויבנדערמאנטע פאסיווע אויפפירונג פון ליידיג גיין און נישט טוהן גארנישט, דרייען מיר זיך אלע ארום פארנומען אן קיין צייט פאר זיך אדער די קינדערלעך, מ’האט נישט גענוג שעה אין טאג, מ’איז אויף שפעט אויפדערנאכט, מ’לויפט כסדר.
איז דאס נארמאל? ווען איר וואלט זיך אראפגעזעצט מיט א אידל פון דער אלטער היים און אים פארציילט די נייעס אז עס קומט א דור וואס דארף גארנישט אליינס טוהן, ממש גארנישט, וואס מיינט איר וואלט געווען זיין ערשטע שאלה?
אינגערמאן! וואס גייט מען טוהן מיט די ליידיגע צייט???
וואס טאקע?
גוט שבת, איך יאג זיך…
זאלץוואסער 